علی رضایی: شاید خوشبینترین دوستداران سینمای مصطفی کیایی هم گمان نمیکردند نخستین تجربه سریالسازی او آن هم در شبکه نمایش خانگی، مجموعهای خوشساخت و جذاب از کار درآمده باشد. «هم گناه» قصهای پرکشش و پرتعلیق دارد، مثل فیلمهای سازندهاش وجه اجتماعی در آن پررنگ است و گروه بازیگرانش قابل توجه و یکی از امتیازهای این سریال هستند. سریالهای دیگری که در یک سال گذشته در شبکه نمایش خانگی توزیع شدهاند هم، اغلب بازیگرانی مشهور داشتهاند اما شکست پیاپی این سریالها باعث شده تماشاگران دیگر با دیدن فهرست ستارههایی که در این مجموعهها حضور دارند، شگفتزده نشوند و تصوری فراتر از یک اثر خوش رنگ و لعاب اما کلیشهای از این کارها نداشته باشند.
اما «هم گناه» شخصیتهای متعددش را خوب معرفی میکند، آنها را درست بهم پیوند میدهد. قصهاش را طوری روایت میکند که نه مانند «کرگدن» به دام پیچیدگی افراطی بیفتد نه مثل «مانکن» سادهانگارانه و هندی باشد. تا اینجا که سریال هر چه پیش آمده بهتر شده و پر از غافلگیری بوده. از رابطه زیبا (هدیه تهرانی) و آرمان (محسن کیایی) تا ماجرای سامان (حسین امیدی) و سیما (سوگل خلیق) یا حتی رابطه پیمان (پدرام شریفی) و نیکی (روشنک گرامی) که بیننده را ترغیب میکند به تماشای قصه که بگذریم. جنس کار کیایی کاملا سینمایی و سطح بالاست. سکانسهای به یادماندنی در فصل اول و دوم کم نبوده. از جمله فصل ملاقات آرمان و زیبا و جایی که هدیه تهرانی از ماشین پیاده میشود و در چشمها و صورتش خنده و گریه توامان را میبینیم که هنر بازیگری ستاره محبوب دهه هفتاد و هشتاد را دوباره یادمان میآورد. «هم گناه» یک اتفاق خوب برای دو بازیگر بزرگ رقم زده. پرویز پرستویی و هدیه تهرانی پس از مدتها با این سریال و نقشهای خوب نوشته شدهشان لذت دیدن بازی درست و به اندازه را نشانمان میدهند. همه انتخابهای کیایی درست هستند. محسن کیایی نقش دشوار آرمان را با شیرینی بازی کرده، طوری که شخصیت لوده نشده و به مرور و در اثر همنشینی با زیبا پخته و آرام شده است. پدرام شریفی بازیگر خوبی است که تا «هم گناه» فرصت دیده شدن به دست نیاورده بود، چرخش ناگهانی او در قسمت چهارم فصل دوم، و تغییر لحن و جنس بازیاش در مواجهه با نیکی (روشنک گرامی) غیرقابل پیش بینی و عالی است.
«هم گناه» امیدوارمان کرد در ملغمهای به نام شبکه نمایش خانگی که پول حرف اول و آخر را در آن میزند، میشود با ستارهها همکاری کرد، اما از آنها در جای درست استفاده کرد. میشود از طبقه مرفه و مشکلاتش حرف زد، اما درگیر نمایش بیهوده تجمل و زرق و برق نشد. میشود از بازیگرهای جوان در نقشهایی مهم استفاده کرد. میشود به دوایر ملتهب نزدیک شد اما شان تماشاگر را حفظ کرد. میتوان سراغ عشقهای غیرمتعارف رفت اما از خطوط قرمز عبور نکرد. «هم گناه» نشان میدهد مصطفی کیایی سینمای اجتماعی را میشناسد، نیاز مخاطب را میداند و البته از معیارهایش در روایت و ساخت کوتاه نمی آید. سریال او آبروی این روزهای شبکه نمایش خانگی است. یک کار شسته رفته با تیمی حرفهای و قصهای که به سادگی فراموش نمیشود.
منبع: روزنامه همشهری
نظر خود را بگذارید